бу

I сущ.

пар; испаре́ние

бу чыгару — испаря́ть/испари́ть (выделя́ть пар)

- бу чыгу

- буга чыгу
- буга әйләнү II мест. указ.

мн. ч. болар; в косв. п. моның, моны, моңа, моннан, монда

1) э́тот, э́та, э́то; сей, сия́, сие́ книжн.; уст.

бу кеше — э́тот челове́к

2) с послелогами кадәр, тикле, чаклы, хәтле так, до тако́й сте́пени

бу кадәр салкыннар булганы юк иде — таки́х моро́зов не быва́ло

бу чаклы борчылырга кирәкми — не ну́жно до тако́й сте́пени пережива́ть

3) в знач. сущ. э́то

бу кем? — кто э́то?

артта калуның сәбәбе бу гына түгел — причи́на отстава́ния не то́лько в э́том

•

- бу араларда

- бу көннәрдә
- бу заманда
- бу көнгәчә
- бу көнгә кадәр
- бу көнгә чаклы
- бу көнгә хәтле
- бу урында
- бу юлга
- бу юлы
- бу якка
- бу якта
- бу яктан

••

- бу яктан караганда